Aşk bir pervanedir..

.....

"Üstad Fuzuli'ye göre aşık bir pervanedir; nasıl pervane ateşi görünce kendini o ateşte yakmak isterse,aşık da kendini aşka atıp öylece yanmalıdır!"


Burada önemli olan sevgili değil,bizzat aşkın kendisidir..

Onun aşk ile olan bağı, şiiri süsleyen ve güzelleştiren bir konu olmasıyla değil, bilakis varlığının anlamını seyrettiği bir ayna olmasıyla pekişir..

Bir ışık,bir renk,bir heyecandır onda aşkın anlamı ve hayatı yaşanılır kılmak ancak aşk ile mümkündür...

Ona göre bu aşka,ancak aşk olduğu için aşık olunabilir; gerisi kuru laftan ve asılsız görüntüden ibarettir.

Sevgilinin kimliği, ister Sufiler gibi Tanrısal, ister ozanlar gibi tensel olsun, değeri yoktur onun için..

Kendi aşkı için kendi soyut sevgilisini de zihninde yaratır ve ona aşk deseninden ruh biçer, güzellik kumaşından giysi dilker..

Güzel öyle güzelleşir ki onun dizelerinde, her aşık orada kendi sevdiği güzeli bulur, kendi aşk serüveninin acılarını,ayrılıklarını ve hasretlerini hisseder..

O,aşkın acı ve ıstırabını anlatır durmadan..

Ayrılık, dert ve üzüntüyü arar her dizesinde ; kavuşmayı , neşeyi ve mutluluğu istemez, basit görür onları..

Acı çekmekle olgunlaşacağına, yüceleceğine inanır insanın ve kendisi de acı çekmekte özge bir zevk bulur..

Hamuru aşk ile yoğurulmuş birisi için bu pek zor olmasa gerek..

Aşk için geldiği dünyada yine aşk ile hüküm sürmek...

....

(İskender Pala-Babil'de ölüm İstanbul'da Aşk)